Prenošenje mošti Svetog Aleksandra Nevskog
Od djetinstva bio je pobožan i želio je da živi pravednim životom i da sa istinskom pobožnošću proživi život. Bilo je poznato da je vrijeme provodio u cjelonoćnom bdjenju i tajnim molitva Bogu. Otac mu je bio knez Jaroslav, a 1236. godine i sam je imenovan za kneza Novogorskog. U bici na rijeci Nevi, koja se odigrala 2. jula (15. jula po starom kalendaru) 1240. godine, pobijedio je Šveđane i dobio nadimak Nevski. Prije nego što je krenuo u svaku bitku, obraćao se svojim vojnicima riječima: “Bog nije u sili nego u pravdi”. Godine 1250. postao je Vladimirski knez i naporno radio na podizanju Rusije. Smatran je velikim zaštitnikom i čuvarom pravoslavlja i neustrašivim ispovjednikom Hristove vjere. Odbio je da se pokloni tatarskim idolima i zbog toga ga je tatarski kan Batija veoma poštovao. Pred kraj svog ovozemaljskog života zamonašio se i u monaštvu uzeo ime Aleksije, a primivši Svete Tajne, mirno se upokojio 1. novembra (14. novembra po starom kalendaru) 1263. godine. Sahranjen je u manastiru Rođenja Presvete Bogorodice u gradu Vladimiru. Prema predanju, ovaj Hristoželjni podvižnik, u trenutku kada je mitropolit htio da mu stavi zahvalnu gramatu u ruku, širom ju je otvorio i uzeo, kao da je živ. Njegove svete mošti su prvi put otkrivene 1381. godine, a 1547. godine, za vrijeme cara Jovana Četvrtog, upriličena je posebna služba u njegovu čast i slavu, i ovaj datum je određen da se obilježava kao spomen na njega. Po naređenju cara Petra Velikog, 1724. godine njegove mošti su prenijete u Petrovgrad, u Aleksandro-Nevsku lavru, gdje i danas počivaju.
