Srpski književnik i jedan od najznačajnijih stvaralaca srpske literature 20. vijeka Miloš Crnjanski rođen je 26. oktobra 1893. godine. Istakao se kao pjesnik, pripovjedač, romansijer i publicista. Bavio se i likovnom kritikom.
Miloš Crnjanski rođen je u Čongradu (mala varošica u Mađarskoj, „činovnički Sibir“ za nepodobne srpske činovnike onog vremena), od oca Tome i majke Marije, rođene Vujić. Mala porodica Crnjanski živjela je u bijedi. „Majka me je prepovijala“, zapisaće mnogo kasnije Crnjanski, „u koritu za miješanje hleba.“ Porodica će se ubrzo, 1896, preseliti u Temišvar, gdje mladi Crnjanski uči osnovnu školu i gimnaziju, a 1905. postaje đak Pijarističkog liceja.
U Temišvaru će mladi školarac igrati fudbal, gimnasticirati, ali i slikati i napisati svoje prve stihove, pa i pjesmu „Sudbu“, koju će objaviti u somborskom listu Golub, 1908. godine.
Pisanje ga zaokuplja – okušava se i u drami i u romanu, a kao pjesnik predstaviće se i u „Bosankoj vili“, 1912, pjesmom do koje će veoma držati – „U početku beše sjaj“. Iste godine na Rijeci upisuje Eksportnu akademiju, a već iduće, 1913, i filozofiju u Beču.
U Beču ga zatiče i Prvi svjetski rat, gdje je mobilisan u austrougrsku vojsku. Ratuje u Galiciji i Italiji, zamalo ne izgubivši glavu. Poslije rata, 1918, dolazi u Beograd, gdje upisuje studije književnosti i uređuje list „Dan“. Objavljuje prve knjige – zaredom: dramu Maska (1918), Liriku Itake (1919), Priče o muškom (1920) i Dnevnik o Čarnojeviću (1921).
Na kratko putuje u Pariz i Italiju, a po povratku, 1921, ženi se Vidom Ružić, koja će mu ostati doživotna supruga, „deleći s njim radosti njegove slave i gorčine njegovog stradanja“, kako će pred smrt u svome testamentu zapisati gđa Crnjanski. Sa radom počinje kao nastavnik u Pančevačkoj gimnaziji, a poslije stečene diplome na Filozofskom fakultetu (1922) postaje profesor IV beogradske gimnazije. Bavi se angažovano i novinarstvom – u „Vremenu“, „Politici“, „Našim krilima“, „Jadranskoj straži“.
Postaje i ataše za štampu u Berlinu (1928/9). Ali ne zapostavlja pisanje. Roman Seobe, koji je objavljivao u Srpskom književnom glasniku (1927), dvije godine kasnije objavljuje i kao knjigu, za koju će dobiti i nagradu Srpske akademije nauka (1930). Ređaju se knjige: Ljubav u Toskani, Sabrana dijela, u dva toma, Knjiga o Njemačkoj, Sveti Sava.
Godine 1934. i 35. posvetiće svom nedeljniku „Ideje“, kojim će izazvati burne književne i političke polemike onoga vremena.
Ući će i u diplomatsku službu Kraljevine Jugoslavije – u Njemačkoj (1935/38) i u Italiji (1939/41). Po izbijanju rata evakuisan je iz Rima, preko Madrida, za Lisabon, odakle odlazi u London, gdje će neko vrijeme biti i savjetnik za štampu u jugoslovenskoj emigrantskoj vladi. U Londonu ostaje i poslije rata, sve do 1965. godine kada se vraća u Beograd.
Iako će mu emigrantske godine biti mukotrpne, biće one stvaralčki bogate. Napisaće tamo veliki Roman o Londonu i svoje najznačajnije djelo – Drugu knjigu Seoba. Kao i svoj Lament nad Beogradom (1956), ali koji će najprije objaviti u Johanesburgu (1962). Ali prije samog autora, u zemlji će se pojaviti više njegovih knjiga: Seobe, Dnevnik o Čarnojeviću, dramu Konak, koja će se 1958/59. izvoditi u Narodnom pozorištu u Beogradu, Itaka i komentari, Druga knjiga Seoba… a nedugo po povratku i Sabrana djela u 10 tomova (1966), u okviru kojih prvi put i Kod Hiperborejaca. Počinje da objavljuje djelove svojih memoara Embahada u kojima će za sebe reći da je bio „mala igračka sudbine“.
Početak osme decenije obijležiće njegovi novi romani Kap španske krvi (1970) i Roman o Londonu (1971), za koji će dobiti i NIN-ovu nagradu i Nagradu za najčitaniju knjigu godine.
Posljednje godine života posvećuje Knjizi o Mikelanđelu, kojim se, u stvari, bavio cijelog svog života. Napunivši 30. oktobra 1977. osamdeset i četiri godine, umire mjesec dana kasnije, 30. novembra, pošto je prestao da uzima hranu i lijekove.
Tek posthumno objaviće se njegove velike knjige Knjiga o Mikelanđelu (1981) i Embahade (1985).