Obilježavajući 150 godina od rođenja serdara Janka Vukotića, 140 godina od boja na Šekularu, 100 godina od Mojkovačke bitke i 20 godina od obnove rada, Udruženje ratnih dobrovoljaca 1912–1918, njihovih potomaka i poštovalaca održalo je svečanu skupštinu, sa koje je poručeno da preci koji su ugradili kosti u slobodu koju danas uživamo zaslužuju duboko poštovanje, saopšteno je za ,,Dan“.
Nakon pozdravnih riječi sekretara Živka Bjelanovića nastupio je guslar Vujadin Dobrašinović, dok je u uvodnom izlaganju Miličko Trifunović konstatovao da je Udruženje na čijem se čelu nalazi u proteklom periodu opravdalo svoje postojanje, jer je, između ostalog, uz pomoć šire društvene zajednice i brojnih dobrotvora i poštovalaca obnovilo i podiglo veliki broj spomenika i spomen obilježja koji podsjećaju na slavne stranice naše istorije. Kazao je da je Udruženje i kroz organizovanje brojnih manifestacija dalo puni doprinos jačanju nacionalnog duhovnog i kulturnog identiteta srpskog naroda u Crnoj Gori.
,,Naše Udruženje danas okuplja potomke i poštovaoce ratnih dobrovoljaca radi razvijanja patriotskih osjećanja i njegovanja slavnih slobodarskih tradicija, sloge, duhovnih vrijednosti i kulturnih dobara srpskog naroda. Zato i ova svečanost pokazuje da krv ratnih dobrovoljaca, koji su tokom balkanskih i Prvog svjetskog rata ispisivali svijetle stranice naše istorije, teče venama njihovih brojnih potomaka i poštovalaca”, naglasio je Trifunović, dodajući da se kulturno, duhovno, društveno i istorijsko jedinstvo srpskog naroda u Crnoj Gori mora braniti svim demokratskim sredstvima radi očuvanja nacionalnog i jezičkog identiteta.
Prigodnu besjedu o životnom i vojničkom putu serdara Janka Vukotića održao je profesor istorije Veljko Bubanja navodeći da je ovaj znameniti vojskovođa obavljao mnoštvo značajnih funkcija. Kazao je da je Janko Vukotić bio uspješan diplomata, vojnik i političar.
,,Ugledni dom Vukotića dao je dosta znamenitih ratnika. Među njima i Janka, koji je svijet ugledao 18. februara 1866. godine na legendarnom Čevu, u Katunskoj nahiji. Poslije završene osnovne škole u rodnom mjestu, sa nepunih 15 godina upućen je preko mora, u Italiju, da izučava vojne nauke kao državni pitomac. U elitnoj vojnoj akademiji u Modeni, prema navodima nekih autora, školovao se četiri godine. Ostali su, pak, tvrdili šest godina. Po završetku akademije putovao je po Evropi da bi upoznao ustrojstvo najjačih vojski, a posebno načine brdskoplaninskog ratovanja.
Preko 47 godina nosio je vojnički mundir. Bio je svestran i obrazovan, a tečno je govorio italijanski, francuski i ruski jezik. Prijatan sagovornik, plemenitog lika, stasit i visok 204 centimetra. Vojnički obrazovan, 1866. godine dobio je čin poručnika i prvu dužnost u pješadijskoj jedinici. Ubrzo je postavljen da službuje u Ministarstvu vojnom. Godine 1892. unaprijeđen je u čin komandira i postavljen je za komadanta garde knjaza Nikole Petrovića. Komandovao je potom pješadijskom podoficirskom školom, koja je osnovana 1895. godine. U Stajaćoj vojsci je bio komadant kao brigadir, a zatim je bio načelnik opšteg odjeljenja u Ministarstvu vojnom. Starao se da se otvori Pješadijska oficirska škola na Cetinju i Artiljerijska škola u Nikšiću, kao formacijski uredi crnogorske narodne vojske. Početkom 1905. godine Vukotić je imenovan za člana Državnog savjeta Knjaževine Crne Gore. Nedugo docnije postao je ministar vojni u prvoj parlamentarnoj Vladi i ujedno zastupnik predsjednika Vlade.
Kasnije je, nekoliko mjeseci, komandovao nikšićkom brigadom, a zatim je bio upravitelj Katunskoriječke nahije i komandant Katunske brigade. U to vrijeme je određen i za studiju u Velikom vojnom sudu”, kazao je Bubanja, dodajući da je Janko Vukotić u istoriji posebno upisan kao komadant u bojevima u vremenu od 1912. do 1916. godine.
O značaju Mojkovačke bitke govorio je počasni predsjednik Udruženja ratnih dobrovoljaca 1912–1918, njihovih potomaka i poštovalaca Goran Kiković rekavši da je ovaj dogođaj zlatnim slovima upisan u srpsku istoriju.
,,Danas je važno, radi generacija koje dolaze, prozboriti koju riječ više o ogromnoj žrtvi koju je crnogorska vojska podnijela na Mojkovcu ne tražeći ništa zauzvrat. Ti junaci su ličnim primjerom posvjedočili „da nema veće ljubavi od te, da ko položi život svoj za bližnje svoje .Najočitiji primjer je svakako čuvena Mojkovačka bitka, koja se odigrala na Badnji dan i Božić prije 100 godina. Primjer je ogromne žrtve i potvrda svih ideala kojima je srpski narod u Crnoj Gori vjekovima bio nadahnjivan, kroz svoju svetosavsku vjeru i kroz epsku poeziju. Teško da mi danas možemo da se zagledamo u svijest tih ljudi, koji su dobrovoljno išli na zaklanje zarad svoje braće, iako su znali da su i i država i vojska na izdisaju. Mojkovačka bitka je bila samo epilog tromjesečnih krvavih borbi Crnogorskosandžačke vojske, pod komandom serdara Janka Vukotića, što je na frontu od Višegrada do Novog Pazara vodila bitke i branila odstupnicu srpskoj vojsci koja se povlačila prema Skadru”, naglasio je Kiković.
Prisutni su na kraju uz pjesmu: „Zapjevajmo svi iz glasa, bez Rusije nema spasa” poslali poruku podrške ruskom predsjedniku Vladimiru Putinu.