Odvojeno od kopna tek uzanim kanalom Čakao ostrvo Čiloe sa kontinentom djeli 2 živopisna zaliva nazvana Ankud i Korkovado. Ono je zapravo najveće ostrvo istoimenog arhipelaga i drugo najveće čileansko ostrvo (iza Ognjene zemlje). Zbog jedinstvene prirode ostrva, prvenstveno živog svjeta, međunarodno je zaštićeno i poznato. Međutim, ono što možda još više budi znatiželju jesu priče o postojanju magije na ovom ostrvu.
Generacije žitelja odrasle su na fascinantnim mitovima i legendama a u mnoge se i danas vjeruje. Kako se na ostrvu od vajkada, pa i u današnje vrijeme, sastaje tajno bratstvo čarobnjaka pod imenom “bruho“ valjda i nema druge nego vjerovati u magiju. Bratstvo se sastaje u tajnim pećinama na ostrvu gde vjećaju o bitnim životnim pitanjima. Kako ih niko do sada nije vidio, pitate se vjerovatno!? Razlog leži u činjenici da se na tajnu lokaciju dolazi u obliku ptice ili pod „makunjom“. A makunj je ogrtač sašiven od kože mrtve djevojke i masti umrlih hrišćana. Ako vam je ovo gozno nikada nećete postati čarobnjak jer je izrada jednog ovakvog odjevnog predmeta dio „prijemnog ispita“ za čin čarobnjaka. Kada ga položite i završite sa obukom dobijete moći poput bacanja čini, izazivanja pospanosti i ćelavosti kod drugih ljudi i ostale vještine neophodne za preživljavanje u moderom društvu.
Ali moramo reći da je priroda ostrva jednom riječju magična. Unikatne životinje poput patagonijskog oposuma, najmanjeg jelena na svjetu (patuljasti andski jelen poznat kao pudu) ili kodkodi divlje mačke možete pronaći samo ovdje. Obale naseljavaju Magelanovi i Humboltovi pingvini. Ovdje raste i jedna od najvećih zeljastih biljaka na svijetu čija visina prelazi 2 m. Ostrvo je inače tek posle poslednjeg ledenog doba izgubilo vezu sa kopnom pa valjda otuda i legende koje su sa koljena na koljeno prenijete o tome kako je zla zmija Kai Kai odvojila ostrvo a nevjerne Tome uvjeravaju u njeno postojanje posle svakog jačeg zemljotresa za koji kažu da nastaje kao plod njenog bijesa.
Izolovanost je lokalne Indijance sačuvala od stanovnika kopnenog djela kontinenta ali ne i od španskih brodova. Dolaskom Španaca ostrvljani postaju robovi ali uprkos svemu sačuvali su svoje običaje, mitove, istoriju…
Iz ovog za njih mračnog razdoblja sačuvane su drvene kapele i male jezuitske crkve koje postaju dio UNESKO liste od 2000. godine. I ostatak ostrva čine lijepe drvene kuće i građevine često karakterističnih jarkih boja. Žitelji su mirni i gostoprimivi ljudi koji žive laganim i jednostavnim životom. Gotovo sve žene učestvuju u izradi prelijepih predmeta od šarene vune (džemperi, pončoi, prostirke, prekrivači…) dok muškarci prave neverovatne likere od šafrana. Izvozom ovih proizvoda na kontinent obezbjeđuju se sredstva za život.
Izolovanost i udaljenost dopinijele su da ostrvo ne bude zaprljano uticajima modernog društva i masovnog turizma. Zato i jeste jedinstveno, neobično i prije svega prelijepo mjesto koje se preporučuje za jedno malo drugačije putovanje.
Izvor: Zanimljiva geografija