Pisanje na fejsuku mi dođe kao pisanje pisama bez adrese. Pisma bez adrese šalju se (ne)poznatima nepoznata tajna tuge, u kojoj se kriju najtananija ljudska osjećanja. Kada pristigne “upad tuge”, onda fijukanje planinskog zimskog vjetra zvuči kao najljepša melodija, u kojoj se postaje duhovni zarobljenik tih “melodija”, iako nema ni nota, ni muzičkih instrumenata, ni orkestra… Tada se dobije neodoljiva potreba da se pišu pisma bez adrese, da se sakrijemo u sebi samima. Možda je to zbog toga što se sa zavičajne planine vide sva nebesa cijelog svemira i kad ih ne gledamo. Jer se pod zavičajnim nebom ne mogu obuzdati bezdani vlastite duše, niti se može mimoići tren sopstvenog trajanja, koji je prethodno pobjegao od trena trajanja sa drugim. Tu se zatvara život sam od sebe, kao kao karte u poslednjem dijeljenju i tu je sopstveni život jedini sudija ostaku života. I tako, družeći se sa zavičajnim nebom, najbolje se osjeti čar sopstvene tajne, jer je u njoj satkano svo naše postojanje, u kome nam preostaje da sanjamo naše sutone i naša praskozorja, našu nekadašnju vatru, od koje je ostao samo plavi plamičak, kao “plavi čuperak” Mike Antića… (Iz mog najnovijeg rukopisa u nastajanju “Zapisano dušom”)
niksic, informacije, vijesti, aktuelno, društvo, Nikšić, mladi, info, sport, kultura, obrazovanje, provod, meteo, intervju, Onogost, Anagastum, Sutjeska, Celik, Vojvode